ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ (γ) 

– Μα δεν είναι αργά; Δεν είσαστε κουρασμένοι;

Αλλά ποτέ δεν ήταν αργά για ένα αλαλούμ και κανείς δε λογάριαζε την κούρασή του, προκειμένου να κάνει κέφι.

Έτσι τοποθετήθηκε η μηχανή, τακτοποιηθήκανε τα φώτα κι εγώ πήγα και βρήκα τον κ. Κώστα.

– Κύριε Κώστα…
– Ορίστε!
– Επειδή διαπίστωσα ότι έχετε πολύ ταλέντο και κάνετε θαυμάσια το Γερμανό αξιωματικό, σκέφτηκα να γυρίσω μια σκηνή που να πρωταγωνιστήσετε εσείς.

Λάμψανε τα μάτια του κ. Κώστα.

– Σας ευχαριστώ πολύ.

Του εξήγησα τι έπρεπε να κάνει. Οπλισμένος σαν αστακός, με χειροβομβίδες στη ζώνη και οπλοπολυβόλο στο χέρι, θα περπατούσε ανύποπτος μέσα στη νύχτα.

Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι, θα πεταγόντουσαν οι «πατριώτες», δηλαδή ο Δημόπουλος, ο Διανέλλος, ο Πρωτοπαππάς, ο Λογοθετίδης κι ο Ασημακόπουλος και θα προσπαθούσαν να τον συλλάβουνε.

Αυτός έπρεπε να ανπσταθεί ηρωικά και τελικά να τους εξουδετερώσει. Όσο για τους «πατριώτες» είχαμε συμφωνήσει να του χυμήξουνε, να του λύσουνε τη ζώνη και να του κατεβάσουνε το… παντελόνι κι αν ήταν δυνατόν και το σώβρακο.

Η σκηνή είχε αποφασισθεί να «γυριστεί» πραγματικά, με φιλμ και σύγχρονη φωνοληψία.

Ο Ζοζέφ Χεπ, ο πρώτος οπερατέρ του ελληνικού κινηματογράφου είχε πάρει ήδη τη θέση του στη μηχανή. Και το γύρισμα άρχισε. Μεγαλοπρεπής, με το οπλοπολυβόλο στο χέρι, έκανε την εμφάνισή του ο Γερμανός λοχαγός. Κι άξαφνα ξεπεταχτήκανε οι «πατριώτες» — σκασμένοι στα γέλια ήτανε, παναθεμά τους!…— τον πιάσανε κι αρχίσανε να τον… γδύνουνε. Ο Γερμανός φώναζε:

– Ράους… Ράους!… Λος… Λος!…

Αλλά οι «πατριώτες» τη δουλειά τους. Το παντελόνι —κυλότα γερμανική- είχε φτάσει ως τις μπότες. Δύο «πατριώτες» είχανε πέσει κάτω από τα γέλια κι οι άλλοι συνεχίζανε το γδύσιμό του.

Όταν, όμως, ήταν τελικά όλοι μπροστά του και προσπαθούσανε να τον γδύσουνε ολότελα, ο καημένος ο κ. Κώστας, τους έλεγε σε άψογα ελληνικά.

– Όχι, όλοι μπροστά μου, βρε παιδιά!… Με κρύβετε. Δεν θα φαίνομαι καθόλου εγώ.

Η σκηνή μέσα σε υστερικά γέλια ολοκληρώθηκε κι έμεινε να ποζάρει μπροστά στην κινηματογραφική μηχανή, ένας βλοσυρός Γερμανός αξιωματικός, με χειροβομβίδες και οπλοπολυβόλο στο χέρι, γυμνός από τη μέση και κάτω.

Η σκηνή, όπως σας είπα, γυρίστηκε πραγματικά κι υπάρχει στην ταινιοθήκη του «Φίνου», μαζί με άλλα διασκεδαστικά αλαλούμ, που πρότεινα κάποτε να τα προβάλουμε στην τηλεόραση για να γελάσει ο κόσμος, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε κανείς.