Ένας πολιτισμός δεν γεννιέται από το τίποτα. Υπάρχει κάποια αναγκαιότητα για να αναπτυχθεί. Αυτή η αναγκαιότητα έγκειται στην ανάγκη κατασίγασης ανθρώπινων φόβων. Οι ανθρώπινοι φόβοι μπορεί να τοποθετηθούν, ακροθιγώς, σε τρεις μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη είναι οι φόβοι του ανθρώπου απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Η δεύτερη είναι οι φόβοι απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Η τρίτη κατηγορία είναι οι μεταφυσικοί φόβοι με προερξάρχοντα το ρόλο του θανάτου και του πόνου. Για να τιθασευτούν οι ανησυχίες μεθ ημών, οι άνθρωποι φτιάχνουν την κοινωνική φιλοσοφία. Απέναντι στη φύση τοποθετεί την επιστήμη και την τεχνολογία. Για την τελευταία, χρησιμοποιεί την εσωτερική φιλοσοφία ή θρησκευτικότητα, ανάλογα με τις αισθήσεις εκτός της πραγματικότητας. Εάν μελετηθούν οι βάσεις των πολιτισμικών πυλώνων, η ρίζα είναι τρεις έννοιες οι οποίες είναι και φιλοσοφικά κατηγορήματα. Η ύλη, ο χώρος και ο χρόνος. Η μάζα δεν ταυτίζεται με την ύλη όπως μας περιέγραψε ο Νεύτων. Είναι μια ιδιότητα της ύλης. Επομένως, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ύλη, γύρω μας, είναι μια εγκεφαλική ψευδαίσθηση.

Γνωρίζουμε ότι στο σύμπαν δεν υπάρχουν ούτε χρώμα ούτε όρια ούτε γεύση ούτε αφή. Αντιθέτως, υπάρχει κοχλάζων ωκεανός ενέργειας. Μέρη της ενέργειας, υπό τη μορφή ηχητικών κυμάτων-κυμάτων πίεσης, όταν έρθουν σε επαφή με το μάτι ή τα αυτιά μας μέσω των νευρώνων αλληλεπιδρούν με σημεία του εγκεφάλου και μόλις η ενέργεια εγκατασταθεί δημιουργούνται οι αισθήσεις και οτιδήποτε θεωρούμε αποτέλεσμα της όρασης και της ακοής. Όλα τα ανωτέρω τα επικυρώνει η ειδική θεωρία της σχετικότητας. Όσα υπάρχουν δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η απεικόνιση σε ψεύτικο, τρισδιάστατο, ευκλείδειο καθρέπτη. Η γενική θεωρία τη σχετικότητας αναφέρει πως ό,τι έχει πυκνότητα, όπως η ύλη, μπορεί να μετατραπεί σε καθαρό αριθμό. Έτσι ο υλικός κόσμος έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει γεωμετρικά χαρακτηριστικά. Η ψευδαίσθηση της κυριαρχίας επί της ύλης, δημιουργεί την αίσθηση του “εγώ“. Επομένως, είμαστε εικόνες μιας ξεχωριστής πραγματικότητας. Για να έχουμε εικόνα πρέπει να έχουμε απεικονιζόμενο γεγονός. Δεν στέκεται απεικόνιση χωρίς πρότυπο.

H αλήθεια είναι η λήθη με το στερητικό Α. Δεν επιδιώκεται νέα γνώση αλλά η ανάκτηση παλαιότερης. Αντίστοιχα και η συνείδηση. Επαναφορά παλαιότερου συμβάντος με καθολικό τρόπο, όλοι μαζί. Από εκεί και κάπως απλουστευμένα περνάμε στην μετάνοια. Δηλαδή στο σημείο μετά τη συσκότιση. Ο δρόμος για να ακολουθηθεί μετά τη λήθη. Η μετάνοια δεν έχει τα παπικά κληρικαλιστικά δόγματα της αμαρτίας. Είναι η κατανόηση και η αποδοχή κατά τη λήθη. Η πορεία προς την αλήθεια είναι η γνώση μέσω του φωτός και της συνείδησης. Υπάρχουν δύο ειδών συνειδήσεις. Η συμπαντική με τη γνώση των νόμων των ιδιοτήτων του συνολικού σύμπαντος, δηλαδή η συμπαντική συνειδητότητα. Επίσης, έχουμε την ανθρώπινη συνείδηση. Η αναμόχλευση των γεγονότων της ζωής για να μην επαναληφθούν. Αν δεν έχουμε αλλαγή στις πράξεις, τα γεγονότα καλούνται ως εμπειρία. Άρα, ο επιστήμονας ακολουθεί το δρόμο της γνώσης. Ο δάσκαλος συνδέει τις εμπειρίες με τη φύση του ανθρώπου και τις αναγκαιότητές του.

Όμως, οι φόβοι δημιουργούν τις ανάγκες εκπλήρωσης για να αποσοβηθούν. Σε έναν πολιτισμό κάθε ανάγκη που δεν εκπληρώνεται δημιουργεί φόβους. Όσο περισσότερες ανάγκες φτιάχνει ένας πολιτισμός στους πολίτες του τόσο περισσότερο γιγαντώνει τους φόβους τους. Περισσότεροι φόβοι σημαίνουν περισσότερες πλαστές ανάγκες. Η υπερπληθώρα αναγκών παράγει αμέτρητους φόβους. Ο φόβος βοηθά στη χειραγώγηση. Έπειτα, ακολουθούν, σε μεταφυσικό επίπεδο, οι απελευθερωτικοί μύθοι. Οι Έλληνες έχουν τον Προμηθέα. Μας διδάσκει ότι οι θεοί πέθαναν, οι γκουρού πέθαναν, ο άνθρωπος θα σώσει τον άνθρωπο. Άνθρωπο ζητάμε με το φανό, όπως ο Διογένης.

Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.

Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε
να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα παιδιά της. Εσύ είμαι εγώ.

Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς.
Οι άξονες έχουν πολύ τεντωμένα τα νεύρα τους
κι έχουν πολλά τραγούδια που δεν τα ‘παν ακόμα.

Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας; Εσύ κι εγώ κι εμείς.

Πολιτεία του κατραμιού και του θυμού και του ασβέστη, φταίμε εμείς.

Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε.

Γιάννης Ρίτσος, Ανυπόταχτη πολιτεία, απόσπασμα.